Metoda pomiaru czasu pogłosu w pomieszczeniach pracy

Pomieszczenia pracy, w których konieczne jest zapewnienie odpowiednich warunków do koncentracji uwagi, takie jak sale wykładowe, pomieszczenia biurowe czy laboratoryjne podlegają określonym wymaganiom akustycznym. W tym artykule skupiamy się więc na jednym z ważniejszych parametrów akustycznych, jakim jest czas pogłosu i omawiamy metody jego mierzenia w pomieszczeniach pracy.

Czym jest czas pogłosu?

Czas pogłosu jest jednym z podstawowych parametrów, który charakteryzuje warunki akustyczne w pomieszczeniach pracy. Określany jest on zazwyczaj dla częstotliwości na poziomie 125, 500, 1000, 2000, 4000 i 8000 Hz. W zależności od rodzaju i przeznaczenia pomieszczenia pomiary czasu pogłosu dokonywane są w nich z różną dokładnością. W związku z tym dzielą się one na:

• pomiary precyzyjne, z użyciem dwóch źródeł dźwięku i 6 mikrofonów,

• pomiary techniczne, z użyciem dwóch źródeł dźwięku i 3 mikrofonów,

• pomiary przybliżone, z użyciem jednego źródeł dźwięku i 2 mikrofonów.

Jak mierzy się czas pogłosu?

W przypadku pomiarów czasu pogłosu w pomieszczeniach pracy, wykonywanych przez między innymi laboratorium badań środowiskowych SBB stosowane są głównie dwie metody - szumu przerywanego lub wyznaczania odpowiedzi impulsowej MLS. Pierwsza z nich określona jest szczegółowo w normie PN-EN ISO 3382-2:2010 i opiera się na uzyskaniu krzywej zaniku dźwięku po wyłączeniu jego źródła, które wzbudzało pomieszczenie. Źródłem dźwięku w metodzie szumu przerywanego jest głośnik, zasilany za pomocą sygnału elektrycznego w postaci szerokopasmowego szumu losowego lub pseudolosowego. Czas trwania pobudzenia pomieszczenia w tej metodzie musi być taki, by pole akustyczne osiągnęło stan ustalony, zanim rozpocznie się jego zanik. Dla uzyskania miarodajnych uśrednionych wyników tego typu pomiarów powinny być wykonywane co najmniej trzykrotnie.

Metoda wyznaczania odpowiedzi impulsowej MLS polega natomiast na pomiarze czasu pogłosu poprzez otrzymanie  krzywej zaniku przez całkowanie w odwróconym czasie kwadratu odpowiedzi częstotliwościowej. Odpowiedź impulsowa w tym przypadku może być mierzona przy użyciu źródła impulsu, wybrzmiewającego bardzo krótko. W metodzie MLS krzywą zaniku wyznacza się dla każdego pasma oktawowego przez całkowanie w czasie odwróconym kwadratu odpowiedzi impulsowej.